"Syn zadzwonił do matki i poprosił o pilne przybycie": W lodówce nie ma jedzenia, a wszystkie ubrania są brudne

Ale jej dorosłe dziecko nie może się usamodzielnić. Iwona zawsze się nim opiekuje i chroni go przed wszelkimi trudnościami w życiu. W wieku 25 lat Andrzej chciał być niezależny, ale nic się nie zmieniło, odkąd się wyprowadził.

Nadal dzwonił do mamy i prosił ją o gotowanie. Po pracy wpadał do domu mamy, odbierał przygotowane tace z prowiantem i wracał do domu. Czasami chłopak podrzucał pranie do domu mamy, ponieważ nie wiedział, jak korzystać z pralki.

Po raz kolejny Andrzej był głodny, otworzył lodówkę i stwierdził, że jest pusta...

Zadzwonił do mamy w nadziei, że uraczy go świeżym jedzeniem. Ale w odpowiedzi usłyszał, że jego mama nie czuje się dobrze, nie jest w stanie gotować. Andrzej był oburzony i nalegał, by matce pomogła w gotowaniu sąsiadka.

Wtedy mama powiedziała, że byłoby lepiej, gdyby Andrzej do niej zajrzał: musiała iść do apteki. Chłopak powiedział, że nie wie, jak opiekować się chorymi i że mama powinna zadzwonić po karetkę, ponieważ jest sama. Mama rozłączyła się.

"Może połączenie się zepsuło", zasugerował syn i postanowił odwrócić swoją uwagę od głodu grą komputerową. Dwie godziny później zdał sobie sprawę, że czas iść do sklepu. Założył nieświeże ubrania i poszedł do sklepu spożywczego. Jak zwykle, Andrzej wziął trochę makaronu, kiełbasy, chleba i chipsów - zestaw kawalera.

Wszystko byłoby niczym, ale przy kasie stało się to, czego obawiają się wszyscy kupujący - za mało pieniędzy na karcie. Andrzej ponownie przeciągnął kartą po terminalu i ponownie spotkał się z odmową. Po sprawdzeniu kieszeni Andrzej zdał sobie sprawę, że wróci do domu tylko z chlebem. W porządku.

W drodze do domu facet próbował sobie przypomnieć, gdzie podziała się jego pensja, którą otrzymał tydzień temu: "Nie powinienem był zabierać Lidki do restauracji, dałem jej drogą bransoletkę. Teraz będę musiał wziąć pożyczkę" - pomyślał.

W międzyczasie matka musiała zapukać do drzwi sąsiadki, aby pomogła jej przygotować jedzenie i pójść do apteki. Przyjaciółka nie odrzuciła prośby, ale była oburzona, że syn zachowuje się tak nieodpowiedzialnie:

"Ty, Iwonko, nadal pobłażasz swojemu synowi. W swoim czasie nie wyszłaś za mąż z jego powodu, rozwaliłaś swoje szczęście, a teraz jesteś samotna, współczuję ci. Nie obraź się, ale twój Andrzej musi się usamodzielnić, nie jesteśmy już młodymi ludźmi, kto się nami zajmie, jak nie własne dzieci?".

Koleżanka miała rację, ale co zrobić, skoro syn nie umie gotować ani prać. Nie ożenił się jeszcze, nie ma dzieci, a jego matka nie ma już 20 lat, chciałaby zobaczyć wnuki. Iwona bardzo współczuje synowi, więc opiekuje się nim najlepiej, jak potrafi. Karmi go zupą, smaży kotlety, pierze jego ubrania.

Przyjaciółka kontynuowała swój monolog: "Moja córka też nie umiała nic ugotować, nie wpuszczałam jej do kuchni, kiedy była dzieckiem, żeby się nie wtrącała i nie robiła bałaganu. A kiedy moja córka wyszła za mąż, okazało się, że nie jest dobrą gospodynią.

Więc powiedziałam jej, żeby poszła do teściowej i się nauczyła, moja swatka jest świetną kucharką, a moja córka i jej narzeczony jeszcze bardziej się zbliżyli, więc teraz ona i jej teściowa są najlepszymi przyjaciółkami.

Andrzej wstawił na kuchenkę wodę na spaghetti i poszedł sprzątać, może jutro zadzwoni do Lidki i pójdą na randkę. Musiał pozbierać wszystkie brudne porozrzucane ubrania, umyć podłogi. Kiedy sprawdzał kieszenie jeansów, żeby je wyprać, znalazł zmięty liścik. Wtedy przypomniał sobie, że mama źle się czuje.

Andrzej pobiegł do najbliższej apteki, wziął coś na przeziębienie i pobiegł do mamy. Nie starczyło mu pieniędzy na autobus, więc poszedł pieszo. Pół godziny później syn stanął w drzwiach i zmartwiony spojrzał na matkę: "Mamo, jak się czujesz? Tu są lekarstwa, pozwól mi się tobą zająć..." - Iwona rozpłakała się. W końcu jej syn dorósł.

Kiedy Andrzej zobaczył, że jego mama płacze, zmartwił się: "Co się z tobą dzieje? Wybacz mi, mamo, czy chcesz, żebym został z tobą przez chwilę?". Iwona posadziła Andrzeja przy stole i nalała herbaty: "W porządku, Andrzeju, trochę oszukałam. Wybacz mi, chciałam, tylko żebyś się usamodzielnił. Zjesz?"

Dla rodziców zawsze pozostajemy dziećmi. Ale bez względu na to, jak bardzo starają się nas protekcjonalnie traktować, przychodzi czas, kiedy przychodzi nasza kolej na opiekę nad starszymi rodzicami. Im szybciej zdamy sobie z tego sprawę, tym dłużej będziemy mogli cieszyć się towarzystwem najdroższych nam osób. Dbaj o swoich rodziców.

O tym pisaliśmy ostatnio: Lidia mogłaby być szczęśliwą babcią, a nawet prababcią. Obiecała czwórce wnucząt przyzwoity spadek. Żaden z nich nie otrzymał milionów

Ma czworo wnucząt i sześcioro prawnuków. To prawda, tak naprawdę nie lubią się z nią spotykać. Każdy ma swoje rodziny, sprawy i zmartwienia – emerytka wszystko rozumie. Dopiero teraz, gdy jest już stara, potrzebuje opieki najbliższych.

Niedawno kobieta straciła ukochanego męża. Strata nie była dla niej łatwa. Jednak nie rozpaczała i żyła dalej. Sporadycznie widywała się z dziećmi i wnukami. Czasami nawet przyjeżdżała odwiedzić swoje prawnuki. Jednak kobieta chciała więcej.

Wpadła więc na bardzo przebiegły plan

Wszyscy wiedzieli, że Lidia zgromadziła przyzwoity majątek. Kiedy zmarł jej mąż, wnukom udało się skontaktować z jej notariuszem, aby dowiedzieć się, czy coś dostali od dziadka. Dowiedziawszy się o tym, kobieta bardzo się rozgniewała i chciała dać nauczkę swoim krewnym.

Pewnego dnia przyjechała odwiedzić wnuczkę, która pracowała jako krawcowa. Jak zwykle spieszyła się do pracy i początkowo nawet nie chciała rozmawiać z babcią. Mąż ją zostawił, mieszkanie długo czeka na remont, ale po prostu nie ma na to pieniędzy. Nie miała więc czasu na puste rozmowy z babcią.

„Aniu, jak to jest? Usiądźmy na chwilę, bo chciałam z tobą porozmawiać o czymś ważnym. O testamencie — szepnęła Lidia. Twarz Ani zmieniła się dramatycznie, wzięła babcię za rękę i wymamrotała: „Och, oczywiście, możemy o tym porozmawiać. Wejdź!"

Lidia kontynuowała: „Rozumiem, że moja droga dobiega końca. Nie mam dużo czasu, kochanie. I naprawdę potrzebuję twojego wsparcia. Chcę cię uczynić moją spadkobierczynią, ale tylko pod jednym warunkiem. Przyjdziesz do mnie dwa razy w tygodniu i mi pomożesz. Co powiesz?"

Wnuczka była bardzo zainteresowana tą propozycją. Pomyślała o tym i zdała sobie sprawę, że mogłaby znaleźć czas dla swojej babci. Tak, i spadek, którego naprawdę potrzebowała. Pieniądze rozwiązałyby wiele jej problemów, więc zgodziła się i zapewniła staruszkę, że może na nią liczyć.

Okazało się, że przebiegły plan Lidii dotyczył nie tylko Ani, ale także innych jej wnuków. Przez 3 lata każdy z nich opiekował się staruszką w określone dni tygodnia, nie wiedząc, że reszta robi to samo. Obiecała uczynić każdego z nich swoim jedynym spadkobiercą. Jednak w rzeczywistości wszystko potoczyło się trochę inaczej.

Emerytka przekazała część pieniędzy na cele charytatywne. Podzieliła część po równo między swoje prawnuki, które odziedziczą to wszystko dopiero w wieku 18 lat. Okazuje się, że same wnuki i wnuczka zostały z niczym. Kiedy Ania zdała sobie sprawę, że zmarnowała tyle czasu, bardzo się rozgniewała. Wracając do domu, kobieta natknęła się na wazon, który dostała dzień wcześniej. Chwyciła go i z całej siły rzuciła o ścianę.

Wazon roztrzaskał się i razem z odłamkami coś jeszcze poleciało na podłogę. Natychmiast zauważyła niezidentyfikowany przedmiot na podłodze i podeszła, aby go podnieść. To były pieniądze zwinięte w ciasną tubę. Wraz z nimi kobieta znalazła notatkę: „Byłaś dla mnie bardzo miła. Zrób remont, kochanie”. Ania zdała sobie sprawę, co się stało, i łzy popłynęły jej po twarzy. Czuła się bardzo zawstydzona, ponieważ Lidia nie tylko pomogła jej finansowo. Stała się dla niej prawdziwym przyjacielem, którego już nie ma.