"Moje dzieci myślą, że jestem złą babcią": a wszystko dlatego, że nie mogę zabrać ze sobą wnuków na całe lato

Zapraszała mnie od dawna, ale zawsze odmawiałam i teraz postanowiłam pomyśleć o sobie. Dzieci są już dorosłe. Mój syn skończył w tym roku 35 lat, a córka 31. Każde z nich ma własne rodziny i dzieci.

Podczas gdy z synem często się spotykamy, z córką spotykamy się tylko w święta. Kiedyś przychodziła do mnie przynajmniej w moje urodziny, ale teraz przychodzi, kiedy musi przyprowadzić mi wnuczkę.

Mam w sumie troje wnucząt. Są w tym samym wieku, мają po 8-10 lat. Mieszkam na wsi. Niedawno przeszłam na emeryturę, więc mam dużo wolnego czasu. Dzieci go wypełniają, przywożąc mi wnuki na wszystkie święta i wakacje.

Tak, bardzo je kocham, ale jest mi już ciężko zajmować się aktywnymi dziećmi. Dzieci przyprowadzają mi wnuki i wyjeżdżają. Prosiłam ich o pomoc w obowiązkach, ale nigdy nie mają czasu.

Wnuki są rozpieszczane przez rodziców, więc nie jest mi łatwo. Te ciągłe kaprysy, napady złości i kłótnie. Miesiąc zajmuje nam samo przystosowanie się. Jeśli coś im się nie podoba, dzwonią do swoich mam i narzekają. A te potem dają mi popalić.

Muszę na nich czekać jak w restauracji. Każdy ma swoje życzenia i preferencje, a ja muszę się dostosować. Czy to normalne?

Powiedziałam moim dzieciom, że już i tak jest mi ciężko, ale one najwyraźniej nie zwracają na to uwagi. A moje wnuki to wykorzystują i mnie wkurzają. Znoszę to całe piekło od trzech lat, ale moje nerwy nie są żelazne.

Jestem zmęczona dostosowywaniem się do wszystkich i słuchaniem wykładów mojej córki i synowej. One same nie wiedzą, jak wychowywać dzieci. Zawsze usprawiedliwiają nieposłuszeństwo, ale tak nie powinno być.

"Dlaczego się z nimi bawisz? Od razu powiedziałam synowej, że w moim domu panują moje zasady. Jeśli im się to nie podoba, niech zabiorą dzieci i sami się z nimi rozprawią. Ale ty to po prostu znosisz i już!" - moja siostra próbowała ze mną dyskutować.

Zawsze była ostra, ale sprawiedliwa. Ale nikt nie siedział jej na karku. Kiedy poprosiła mnie, żebym przyjechała ponownie, postanowiłam się zgodzić. Kiedyś myślałam tylko o wnukach, ale życie przemija.

Z góry ostrzegłam moje dzieci, żeby na mnie nie liczyły, ale najwyraźniej uznały to za żart. Zimą przypomniałam im ponownie i zarezerwowałam bilety, gdy tylko miałam okazję. W maju mój syn i córka obudzili się i zaczęli płakać, zastanawiając się, dokąd zabiorą dzieci.

"Zabierz ze sobą Alę. Nawet nie wiem, kiedy znowu będziemy mogli pojechać nad morze" - zaczęła mnie błagać córka. Odmówiłam. Chciałam odpocząć, a nie biegać cały dzień po plaży.

Mój syn także próbował wcisnąć mi swoje dzieci. Są lepiej wychowane, ale moja synowa torturowałaby mnie swoimi wykładami. A jeśli, nie daj Boże, coś się stanie, nigdy sobie tego nie wybaczę.

Dzieci próbowały wywrzeć na mnie presję, ale to nie zadziałało. Liczyły na moją pomoc, a ja je zawiodłam. Jak to? Uprzedzałam przecież! Jestem u siostry nad morzem od dwóch tygodni. To błogosławieństwo!

To najlepsze lato w moim życiu. Kiedy zamieściłam to zdjęcie, moja córka skomentowała: "Babcia pluska się w morzu, a wnuczek siedzi w czterech ścianach". Nie chciałam jej odpowiadać, żeby nie narobić jej wstydu. Synowa zablokowała mnie wszędzie — obraziła się na mnie.