"Moja teściowa chce nastawić moje dzieci przeciwko mnie": Nie pozwolę jej na to

Na początku starałam się ją zadowolić, ale potem zdałam sobie sprawę, że nie ma sensu się nad tym pochylać. Kiedy przeprowadziliśmy się do własnego mieszkania, powiedziałam jej, żeby w ogóle nie wtrącała się w moje życie.

Przychodziła i nazywała mnie "córką", ale czułam jej niechęć. Wystarczyło mi, że nie grała mi na nerwach, więc nie zaostrzałam konfliktu.

Kiedy zaszłam w ciążę, teściowa próbowała mi pokazać, że jest bardziej doświadczona i mądrzejsza. Po prostu zamęczała mnie swoimi napomnieniami. Teściowa uważała mnie za głupią nieudacznicę i kontrolowała każdy mój ruch.

Mogłam poprosić męża, żeby poskromił moją matkę, ale poszłam inną drogą — przeprowadziłam z nią rozmowę w cztery oczy. W jej oczach widać było urazę po tym, jak się odezwałam, ale nie zamierzałam dłużej jej lekceważyć.

Sześć miesięcy później urodziły się nasze bliźniaki. Byłam w euforii i cieszyłam się macierzyństwem. Nie zauważałam wokół siebie niczego poza moimi dwoma skarbami.

Moja teściowa zauważyła, że nie reaguję na jej zrzędzenie, więc liczba naszych sprzeczek znacznie się zmniejszyła. No i była świetną babcią — grzech nie powiedzieć.

Pięć lat minęło w rodzinnej harmonii. Czasami oczywiście się z nią kłóciłam, ale nie dochodziło do globalnych kłótni. Szczerze mówiąc, zaczęłam nawet zapominać o dawnych przewinieniach i uwierzyłam, że możemy żyć polubownie.

Zaufałam jej i wpuściłam do swojego życia. Zaczęłam jednak zauważać, że dzieci w ogóle mnie nie słuchają. Ich nieposłuszeństwo było szczególnie dotkliwe po spotkaniach z teściową.

Szeptały między sobą, patrzyły na mnie krzywo, a nawet były niegrzeczne. Próbowałam dowiedzieć się, co się dzieje, ale bezskutecznie. Nie mogłam na to kłaść nacisku, bo rozumiałam, że dalej będzie tylko gorzej.

A intuicja podpowiadała mi, że coś jest nie tak. Zaczęłam wypytywać dzieci, gdzie poszły z babcią na spacer, co robiły itp. W każdym razie podeszłam do tego z dystansem.

Najpierw opowiadały mi o huśtawkach, lodach i o tym, czym rozpieszczała je babcia, a potem moja córka powiedziała:

- Mamo, nie chciałaś, żebyśmy się urodziły?

- Co? - Aż podskoczyłam.

Musiałam odbyć z nimi poważną rozmowę. Babcia powiedziała im, że ponieważ dużo przeklinam, to ich nie kocham.

W każdym razie zdałam sobie sprawę, skąd to się bierze. Załatwiłam sprawy z dziećmi i pogodziłam się z nimi, więc przyszła kolej na moją teściową.

Matka mojego męża nie zdawała sobie sprawy, że o wszystkim wiem. Jak to mówią, nie można złapać złodzieja. Powiedziała, że dzieci źle ją zrozumiały, że tylko żartowała. Rozmowa była tak trudna, że wróciłam do domu i zamknęłam się w łazience, żeby dzieci nie widziały mojej histerii.

W tym czasie teściowa zadzwoniła do mojego męża:

- Twoja półmózga żona nie nadaje się do wychowywania dzieci. Nie radzi sobie z nimi i szuka winnego. Traktowałam ją jak własną córkę, a ona się na mnie uwzięła. Po rozmowie z nią wezwałam karetkę.

Mój mąż zareagował niezadowoleniem. Nie mogłam nawet nic do niego powiedzieć — znowu płakałam. Zdał sobie sprawę, że musimy porozmawiać i wszystko wyjaśnić. Kiedy mu wszystko wyjaśniłam, złapał się za głowę.

Widziałam, jakie to dla niego trudne. Nie chciał stawać po niczyjej stronie i angażować się w nasz konflikt. A ja nie zamierzałam nastawiać go przeciwko jego własnej matce.

Postanowiliśmy na razie nie komunikować się z teściową, bo na emocjach niczego nie da się rozwiązać. Nie wiem, czy kiedykolwiek będziemy w stanie się dogadać, ale nie jestem jeszcze gotowa.

Z tego powodu atmosfera w domu jest napięta. Mój mąż i ja staliśmy się sobie obcy, a dzieci to czują. Naprawdę chcę zachować harmonię w mojej rodzinie i przezwyciężyć to napięcie, ale jak to zrobić, nie mam pojęcia.